برنامه ریزی مدیریت پایدار اراضی کشاورزی به کمک مدل سازی ارزیابی اراضی و فن آوری سنجش از دور در منطقه خشک ایوانکی، استان سمنان

ارزیابی تناسب اراضی یا تعیین درجه سازگاری آنها  برای کاربریهای مختلف، قدمی منطقی در دستیابی به مدیریت پایدار اراضی است. در این تحقیق، درجه سازگاری اراضی منطقه خشک ایوانکی برای محصولات گندم پاییزه، ذرت، یونجه و خربزه فاریاب توسط مدل آلماگرا از سامانه پشتیبان تصمیم گیری میکرولیز و فن آوری سنجش از دور تعیین گردید. برای این منظور، پس از طبقه بندی رقومی تصاویر ماهواره استر و حفر و تشریح تعدادی پروفیل و مته درون واحدهای به دست آمده، خصوصیات خاک و اراضی از پروفیلهای شاهد هر واحد خاک استخراج گردیده و در پایگاه داده­های خاک سامانه میکرولیز ذخیره شدند. در مرحله بعدی، میانگین وزنی خصوصیات خاک تا عمق یک متری محاسبه شده و برای به دست آوردن درجه انطباق واحدهای خاک با کاربریهای ذکر شده، به مدل آلماگرا معرفی گردیدند. سپس برای توجیه دقیق نتایج با منطقه مورد مطالعه و اطلاع از موقعیت مکانی هر یک از کلاسهای به دست آمده، نقشه های تناسب اراضی از تلفیق خصوصیات خاک و نتایج به دست آمده از مدل آلماگرا، در سیستم اطلاعات جغرافیایی تهیه شدند. بر اساس نتایج این تحقیق، در حدود 51 درصد اراضی مورد مطالعه از سازگاری خوب تا متوسط برای محصولات انتخاب شده برخوردار می باشند. شوری، سدیمی بودن و بافت خاک، محدودیتهای عمده در تولید محصولات مورد بحث در این منطقه شناخته شدند. بر این اساس، اولویت انتخاب محصولات در این منطقه بر حسب بیشترین تولید و کمترین تخریب پذیری به ترتیب شامل گندم، یونجه، خربزه و ذرت تعیین گردید. استفاده از فن آوری سنجش از دور همراه مدل به کار رفته در این تحقیق، علاوه بر افزایش سرعت جمع آوری داده­ها، قابلیت مدل­سازی ارزیابی اراضی و مکانی نمودن نتایج را از طریق تولید لایه­های اطلاعاتی رقومی و زمین مرجع مورد نیاز سیستم اطلاعات جغرافیایی افزایش داد.